یک مدت می دوید آهو باشد یک مدت می برید چاقوباشد
امشب اما نشسته تسلیم ورها تصمیم گرفته بعد از این ٬او٬ باشد
سپید و نو تهی از شور و رویاست غزل جبر ردیف وقافیه هاست
اگر ازشعر گفتن چاره ای نیست فقط در قالب قد تو زیباست
نمیخواهم نه نقاشی نه خط را
نه موسیقی نه این شعر غلط را
نشان ده ای جنون عشق یک بار
به من آن گونه که هستی خودت را
چه اشراقی، چه حالی ،ماه بانو ؟!
چه پروازی،چه بالی،ماه بانو؟!
ازان شبهای مهتابی گذشته
حدودا هفت سالی ماه بانو!
پرهایم رانچین
چشمهای تو آنقدر گرم هست
که این کفترتنبل
ـ دراین زمستان سرد ـ
به هیچ جا نرود
قیچی راببند
چشمهایت رابگشا ؛ نازنین!